W artykule podejmuję zagadnienie relacji między charakterem filozofii Alfreda Northa Whiteheada i Bertranda Russella a intensywnymi transformującymi przeżyciami tych myślicieli, spowodowanymi przez pewne jednostkowe zdarzenia. Według Russella, taki właśnie charakter miało w jego życiu doświadczenie wywołane mocnym napadem bólu Evelyn Whitehead, żony Alfreda, w lutym 1901 r. W zdarzeniu tym uczestniczył też dwuipółletni syn Whiteheada, Eryk. Russell twierdzi, że doznał wówczas czegoś w rodzaju mistycznej iluminacji, która w przeciągu około pięciu minut całkowicie zmieniła jego dotychczasowy sposób myślenia: m.in. wyposażyła jego (...) ateizm w imperatyw przeciwstawiania się wszystkiemu, co powoduje ludzkie cierpienia, zwłaszcza cierpienia dzieci, i skłoniła go do bezkompromisowego pacyfizmu. Dla powściągliwego w ujawnianiu swoich przeżyć Whiteheada, podobnym doświadczeniem była śmierć osiemnastoletniego Eryka pod koniec pierwszej wojny światowej. Według Russella przyczyniła się ona do rezygnacji przez Whiteheada z uprawiania matematyki na rzecz filozofii i do ponownej akceptacji porzuconego wcześniej teizmu. Argumentuję, że hipoteza Russella nie jest bezpodstawna i staram się ją uszczegółowić przez wskazanie, że Whitehead znalazł pocieszenie, którego poszukiwał, w koncepcji Boga zachowującego w pamięci całą przeszłość oraz w idei współkonstytuowania boskiego życia przez byty aktualne. Oczywiście, zarówno zmiany w filozofii Russella, jak i genezę filozofii Whiteheada można tłumaczyć inaczej niż przez odwołanie się do ich jednostkowych intensywnych doświadczeń, na przykład jako wynik argumentacji uwzględniającej aktualny stan wiedzy filozoficznej, naukowej, moralnej i religijnej. Intuicja podpowiada nam jednak, że bez uwzględnienia wpływu owych jednostkowych intensywnych doznań, ich idee filozoficzne miałaby zapewne inny charakter. (shrink)

Background: Medical chaperones (MC) are underutilised. The influence of Islamic culture on the use of MC is not known. Aim: To examine physicians’ use and perception of MC in Islamic culture. Setting: A major tertiary care hospital in Saudi Arabia. Methods: 315 self-administered questionnaires were distributed to attendees of grand rounds of 13 departments. Results: 186 (59%) questionnaires were completed. 64.5% of the respondents were 30–49 years old, 75.8% were men and 31.2% were in training; 79% had a clinic load (...) of under 50 patients per week and 47.8% had postgraduate training (PGT) in an Islamic country. MC were reported to be infrequently (⩽25% of the time) used by 44.1% (69.2% female vs 39% male physicians, p = 0.001; 58.6% in training vs 36.8% attending, p = 0.007; 52.1% PGT in Islamic vs 35.6% in western countries, p = 0.027), offered by 52.7% (78.9% female vs 46.8% male physicians, p<0.001) and requested by 79% of patients. MC were reported to be commonly (>75% of the time) used, offered by physicians and requested by patients by 38.2%, 29% and 7.5% of respondents, respectively. The most frequently cited reasons for not using MC were privacy/confidentiality (36.6%) and understaffing (30.5%). Equal numbers of respondents perceived MC use as a protection for physicians or patients (67.7% and 65.6%, respectively). Conclusions: MC are underutilised even in Islamic culture, especially among female physicians. Training in western countries is favourably associated with MC use. Underutilisation appears to be related to privacy/confidentiality, understaffing and failure of patients to request a MC. (shrink)

It is the contention of this paper that the Merleau-pontynian primacy of perception is compatible with the importance of the imagination and other dimensions of embodied existence. In spite of the fact that these dimensions have important differences, they spring from the same source: the lived body and its operative intentionality. I analyze their implications in the Merleaupontinian conception of the Flesh in order to apply his Phenomenology of the imagination to undertand the current iconic turn.

The purpose of this essay is to investigate and critically analyse some of the formative factors which led to the spiritual maturation of a leading Vīraśaiva saint, Basava. This inquiry focuses on a single event in the life of this great reformer of medieval times, i.e. his spiritual conflict leading to his rejection of the upanayana ceremony. The study will proceed through an investigation of the earliest and subsequent sources which veil the personality of Basava. The traditional view will be (...) challenged as one-sided. By critically comparing the sources, a more comprehensive and plausible account will be suggested. (shrink)